ஆறும் கடலும் ராமனும்

ஷோபனா ரவி முகநூலில் பதிவிட்டிருந்த கவிதை ஒன்று, என்னை சரயு நதிக்கரையில் கொண்டு நிறுத்தியது... பாருங்கள்! 

ஆழ்ந்த மௌனத்திலே - தனியோர் 

ஆற்றங் கரைநிழலில் 

வாழ்ந்திருந்தேன் ராமா - கண்முன்னே 

வண்ணப் படகுதந்தாய் 

ஏற்றிவிட்டாய் ராமா - நீயே 

ஏறித் துடுப்புமிட்டாய் 

மாற்றுரை ஏதுமின்றி - நதியின் 

மடியில் தவழ்ந்துசென்றோம் 

பிறவிக் கடல்பெரிது - அதிலே 

பிழைக்கும் வழியரிது 

அறிவித்தனை ராமா - நானும் 

ஆம்மட்டும் போட்டுநின்றேன்

ஆறு கடல்நெருங்க - நதியின் 

ஆற்றல் பெருகிவிட 

ஆறுதல் சொல்லிவைத்தாய் - பிறகு 

அருகிலுனைக் காணோம் 

கடலை அடைந்துவிட்டேன் - அடடா 

கைகளில் என்துடுப்பு

உடலை உளமியக்கும் - அதுபோல் 

ஊமை அலையியக்க 

நாட்கணக்காய் கடலில் - உன்னை 

நாடியே செல்லுகிறேன்! 

கேட்கிறதா ராமா - எனது 

கின்னர நெஞ்சுமொழி?

இரவிலெல்லாம் பாடல் - பகலில் 

இயல்புடனே தேடல் 

உறவில்லெல்லாம் ஊடல் - உனைநான் 

ஒருதரம் பார்க்கணுமே 

கண்முன் வருவதற்கேன் - நீ 

காலம் கடத்துகிறாய்?

உண்மை அறியக்கொடு - ராமா 

உடைமை எடுத்துக்கொள்ளு

படகினை நீயிக்கும் - வரையில் 

பயமிலை நெஞ்சினிலே 

துடுப்பு கைக்குவர - கணமும் 

துடிப்பதேன் பேரரசே 

கடலின் அலைகளெல்லாம் - பெரிதாய் 

காட்சி விரிகிறது 

உடனே தொடரும்பயம் - அதிலே 

உறுதி சரிகிறது!

சீற்றம் அமைதிவரும் - கடலில் 

சிக்கி நகருகிறேன், 

ஆற்றங் கரையிலுனை - அடியேன் 

அடுத்து காண்பதெப்போ??

-விவேக்பாரதி

23-10-2021